'O,' atebai Gwilym gyda chymaint awdurdod a hen dduwinydd, 'y diafol sy'n treio'n twyllo ni mai dwr yw e. Mae Iesu Grist wedi myn'd a'r dwr bant.'
'Odi e?' gofynai Benni Bach, ac anghrediniaeth ym mhob goslef o'i lais.
'O odi, medd Gwilym, gan fagu gwroldeb wrth ymresymu.
Ond nid oedd mor rhwydd argyhoeddi Benni Bach. O'r diwedd cafodd Gwilym yr afael drechaf ar ei amheuaeth, a dyma'r ddau yn cerdded tuag at y dwr. Nid oedd Benni Bach yn eithaf boddlon, feallai, ond elai Gwilym ymlaen yn benderfynol, a Benni Bach yn ei law. Daethant i ochr y dwr, yna aethant iddo. Dechreuodd y dwr redeg at eu traed dros ymylon eu hesgidiau, a chyn pen hir yr oeddynt ynghanol y rhewyn, a'r dwr llwyd i'r lan dros eu penliniau.
Wedi cyrhaedd yr ochr draw, ni ddywedodd Gwilym air.
'Wi'n shwc-shac,' gwaeddai Benni Bach, gan chwerthin, a cherdded ar flaenau ei draed, nes oedd dwr yn pistyllu allan drwy dyllau careion ei esgidiau.
'Dewed, Benni Bach,' meddai Gwilym, mae mami'n siwr o ddyfrio'n ddychrynllyd.'
Gwir a ddywedodd. Nid â geiriau yn unig y cospodd Elen hwynt pan ddaethant i'r ty, ond bu ei llaw mor brysur a'i thafod am beth amser. Gorfu i'r ddau fyned i'r gwely yn union ar ol cael tê, ac yno, yn nistawrwydd yr ystafell dawel, bu Gwilym a Benni Bach yn rhyfeddu ac yn dadleu ynghylch yr helynt.
'Odi Iesu Grist ddim yn folon gneyd beth i ni am iddo neyd?' gofynai Benni.
'O odi, gwlei,' atebai Gwilym gan synfyfyrio.
Wel, pam odd e'n gellwn i ni lychu'n dillad?' meddai Benni.
