A mae e' wedi promeisho dangos llun y nefodd i ni yn y Beibl sy' gydag e' gatre',' meddai Gwilym. mae e'n myn'd i roi llun Iesu Grist i fi.'
Ag un i finau,' dywedai Benni, ag un i'n whar fach.'
A mae e'n dwad i fyw gyda ni o hyd o hyd am byth ym Mhlas Newydd,' meddai Gwilym.
'A fydd mami ddim yn llefain wedyn,' dywedai Benni Bach.
Nis gwyddwn beth i ddweyd na pheth i wneyd tra yr oedd y siarad hyn yn cymeryd lle. Yr oedd tuedd arnaf i chwerthin, ond pan edrychais ar wyneb yr wr, ar ei olwg ddifrifol, er fod gwên siriol ar ei wyneb, a'i lygaid yn llawn dagrau gloewon, a chanfod fel yr oedd, yn wir, wedi aros ar ganol yr heol, ac wedi colli pob ymwybyddiaeth o hono ei hun, a'r lle yr oedd yn aros, a phob peth yn y byd, ond yn unig ei fod yn clywed lleisiau'r ddau blentyn, a'r modd tyner yr oedd yn cydio yn dyn yn nwylaw fy neiaint fel pe yn ofni eu colli— diflanodd pob tuedd chwerthinllyd o fy meddwl, ac nis gallwn inau lai na theimlo peth o'r gorfoledd oedd yn bwrlymu allan o galon gynhes yr hen wr duwiol.
'Doctor Davies bach,' meddai yn ei lais araf, dwfn, crynedig, 'yr ych chi wedi eich breintio'n fawr yn eich neiaint. Plant nobl ydyn nhw, a mi fydd son am dni nhw yto, os cânt fywyd a iechyd.'
'Rych chi ddim yn myn'd 'nol i'r nefodd, tadcu? ' meddai Gwilym, pan yr oedd yr hen ddoctor yn treio cael ei law yn rhydd.
'Nagw, nagw, 'machgen i,' atebai'r Doctor, 'garw na fyswn i'n fwy ffit i fyn'd yno.'
'O, wi'n falch,' dywedai Gwilym, mi wedwch chi wrthon ni am yr angylion ond gwnewch chi, tadcu?'
'Gweda, gweda,' atebai'r hen wr, mor ufudd a'r oen.
