PENOD X.
Y DOCTOR YN TROI'N FARDD.
Nid oes genyf gof eglur iawn am ddigwyddiadau ereill yr wythnos Nadolig hono. Yr oeddwn mor llawn o waith drwy y dydd fel nas gallwn hebgor ond ambell i haner awr gyda'r plant cyn i'r nos fy rhyddhau oddiwrth fy ngorchwylion. Ond pan ddelai'r hwyr, gwnawn fy ngoreu i wasgar y cymylau hiraeth oedd yn fynych yn tywyllu ffurfafen bywyd bach Gwilym a Benni, drwy eu dwyn i fy ystafell fy hun a'u gosod i eistedd o flaen y tân, ac adrodd wrthynt ystoriau diddan. Pe ceisiwn ddifyru plantos y dyddiau hyn a'r fath hanesion, ofnaf mai ychydig fyddai fy niolch, ond am Gwilym a Benni, nid oeddynt hwy wedi cyfarwyddo a chwedlau, ac yr oeddynt yn falch i glywed hen ystoriau oedd wedi difyru cenhedlaethau o blant o'u blaen.
Un noswaith yr oeddwn wedi bod yn dweyd wrthynt stori am y ferch dlawd, yr hon, ar ôl llawer o helbulon, a briododd fab y Brenhin, ac ebai Gwilym,
'Odd hi'n ferch bert iawn, 'nwncwl?'
'Odd,' atebais inau, 'hi odd y ferch lana yn y byd.'
'Odd hi'n bertach na Chariad?' holai Gwilym.
'Nag odd,' meddwn, gan wrido, 'dalle hi ddim a bod yn bertach, galle hi?'
'Na alle,' atebai Gwilym, 'wath dos dim neb i gal yn bertach na Chariad, os e', 'nwncwl?'
'Nag os, dim neb yn y byd' ychwanegai Benni Bach.
'Nwncwl,' gofynai Gwilym, odi chi'n caru Cariad?'
'Wel, wi'n ffrynd anghyffredin iddi,' atebais, ar ol tipyn o ystyriaeth.
Odi chi'n ffrynd i Marged?' holai Gwilym.
