Cododd y gwynt ei lais cyn hir,
A chwmwl gwyllt yn yr awyr glir;
A sŵn y gêl yn gryfach acth
Nes chwipio'r tonnau ar y traeth.
Curai y gwynt yn ddi-drugaredd,
A berwai'r môr yn ei gynddaredd;
Ei chwerthin cras fel gwaeau hen,
A sawyr angau ar ei wên.
Dyna fellten! dyna ddwy, yn goleuo'r nos,
A rhuad y daran ar Benmaenrhos.
Trwy'r nefoedd y gwibiai pob mellten olau
Fel seirff yn gwau rhwng gwair y dolau.
Rhuthr taranau yn rhwygo'r nen
Bob yn ail â fflachiad y fellten wen.
Gormod oedd byw dan straen y gwynt
A'r môr yn ei wallgofus hynt
Yn gyrru ei lid fel haid o ddreigiau
Yn ôl a blaen i ddannedd y creigiau.
Cynhyrfwyd y pentrefwyr gan ruthr y corwynt cry',
Ac ofn yn llenwi'u calon, i draeth y Gilfach Ddu.
Dros y creigiau pob un brysurodd i ddisgwyl y bad yn ôl,
Ond gwawd digofus dorrodd o ochenaid flin y sgôl.
Cryfach âi'r gwynt, ac amlach âi'r mellt drwy'r awyr ddu
Ffyrnicach âi rhwygiad y daran, a thrymach ei rhu;
A rhuthrai y môr i'r creigiau gan boeri ei ewyn oer,
A gwawdio griddfannau mamau a phlant yn y nos ddi-loer.
Distawodd llais y dymestl, a gwên y wawrddydd dlos
Yn deffro dros y creigiau ar bentref Penmaenrhos.
