Dy eiriau, Ion clau, clywais,—yn addo
Noddi pawb a'th ymgais;
Ymagored (mi gurais)
Y Nef wrth fy llef a'm llais.
Gellaist (i'th nerthog allu—nid yw boen)
Wneud y byd a'i brynu,
Yn D'wysog, un Duw Iesu,
Ti sydd, Ti fydd, Ti a fu.
Da gwyddost wrando gweddi—dy weision,
Dewisaist eu noddi;
A minau wyf, o mynni,
Duw Iesu dêg, dy was Di.
Gwaelaidd gynt yn bugeilo—fu Moesen
Ym maesydd hen Jethro;
Di roddaist hyder iddo,
A braint, a rheolaeth bro.
A'r Salmydd, cynydd Duw cu,—cof ydyw,
Cyfodaist i fynu;
O fugail, heb ryfygu,
Aeth Dafydd yn llywydd llu.
Minau, Duw Nef, o myni,—anerchaf
Hyn o archiad iti;
Bod yn fugail cail[1] Celi;[2]
A doed im' dy eglwys Di.
Ni cheisiaf gan Naf o nefoedd—gyfoeth,
Na gofal breninoedd;
Ond arail ŵyn ei diroedd,
Duw a'i gwnel, a digon oedd.
(A bendigaid fo'i enw, fe'i gwnaeth.)
