"Ie, dewch i ni glywed yr hanes hwnw, Rhisiart," ebe amryw o'r gweithwyr ar unwaith.
"Twt, toedd dim byd rhyfedd yn hyny; mi fedrwn i ddeud pethau llawer odiach, tawn i'n leicio. Mi welis ddydd, na fuasai raid i mi ddim troi nghefn ar neb yn y wlad, am daflu trosol, nac ymaflyd codwm, na neidio afon, na hwb-a-cham-a-naid, na rhedeg am deisen priodas, na gwrthod fy ngham. Ond ffolineb ienctid oedd hyny, fechgyn. Ac am y tipyn sgeg hono yn ymyl Mynydd Paris, toedd hi ddim llawer o beth i gyd. Mi eisym i ffair Amlwch—roedd ffeiriau go dda yn Amlwch yr amser hono, er 'u bod nhw gest wedi myn'd i'r gwellt rwan,—ac mi neidiodd rhyw ddau bottiwr mawr yn fy mhen i. Wel, toedd dim i neud ond cwffio neu gym'ryd fy maeddu. Daliodd y ffrindiau un o'r ddau bottiwr, gael i mi gael chwara teg hefo'r llall; ac yn wir ddyn byw hael, un gwydyn oedd o hefyd. Mi gefis gryn drafferth hefo fo. Ond mi gwneisym i o'n ddigon llonydd cyn pen chwarter awr. Ond, toedd na byw na marw i mi heb dreio'i bartner o wedyn. Yr oeddwn i'n gwaedu fel mochyn ar ol y fattal gyntaf; ond, waeth hyny na chwanag, toedd dim llawer o blwc yn yr ail. Dwy slap go dda a wnaeth iddo waeddi 'gildings' am 'i fywyd. Fi oedd pen dyn y ffair wedyn, ac mi faswn yn cael haner dwsin o hogiau merched yn gariadau'n glec. Ac erbyn gyda'r nos, yr oeddwn i wedi dechreu meddwi. Wel, i chi, mi gychwynis adra tuag wyth o'r gloch, ac yr oedd yn rhaid i mi fyn'd trwy Fynydd Paris. Y mae yno ddau lýn mawr o ddwr coppar, a wal fawr yn rhedeg rhyngddyn nhw—argau i neud un llyn yn ddau. Yr oedd yn rhaid i mi fyn'd dros yr argau yma; a phen oeddwn i ar 'i chanol hi, mi welwn ddyn yn dwad i fy nghyfarfod; ac mi ddych'mygis glywed swn traed yn dwad ar f'ol i hefyd. Troais fy mhen, a gwelwn un o'r ddau bottiwr yn dwad gyn ffastiad ag y medra fo. Ac ar y fan yma! y pottiwr arall oedd yn dwad i fy nghyfarfod. Wel, dyma hi yn y pen am danaf!' meddaf fi wrthyf fy hun. Ond mi benderfynis na fynwn i mo fy moddi yn y fan hono gin y ddau sgoundral, heb adael i un o honyn nhw, beth bynag, gadw cwmpeini i mi; ac felly, mi redis hefo fy holl nerth at y dyn oedd yn dwad i nghwarfod i cydiais afael am 'i ganol o, a hefo un hergwd mawr, taflis fy hun a fonta i'r llyn. Yr oedd yn dda iddo fo a finau'n bod ni'n medru nofio,—nofiais i at ben isa'r llyn, a gwelwn y pottiwr arall yn helpu'i bartner o'r dwr. Welis i byth mo'r un o'r ddau wedyn."
Y mae chwedlau fel hyn yn boblogaidd iawn yn mhlith llafurwyr amaethdai, ac ystyrid yr hen Rhisiart Prisiart yn
