"A phwy oedd y ffyliaid ieuainc oedd yn ei ganlyn, ac mor barod i ufuddhau i'w orchmynion?"
"O, meibion ydynt, gan mwyaf, i foneddwyr yr ardal a masnachwyr y dref."
"A beth oedd amcan eu hymosodiad ar y pregethwr?"
"Yn ol a ddeallais i, wedi ffyrnigo y maent wrth Meistr Cradoc oherwydd ei fod mor lawdrwm ar eu pechodau, a'u drwg arferion. Mae'n debyg iddo fod trwy y wlad y misoedd. diweddaf yma yn dynoethi ymladdfeydd ceiliogod, chware pêl ar y Sul, cyfeddachau a noswylio canu, ac y mae wedi dod ar draws Breddyn Kemys a'i gynffonwyr mor aml, nes y credant ei fod wedi ei wneyd yn brif bwynt ei fywyd i'w herlid hwy, ac y maent wedi ymdynghedu i roddi atalfa arno."
Trwy ei lofruddio?"
Na, buasent yn ddigon boddlon pe gallent ei anafu gymaint fel nas gallai fynd ymlaen â'i bregethu."
"Nid ydynt amgen na nifer o lwfrgwn gwael a diegwyddor," sylwai Meistres Delyth.
"Y maent yn waeth na hynny," ategai gyrrwr y cerbyd, "Oni bai i ti ymyrryd gyda dewrder nas amlygir ond gan yr arwresau gwrolaf, buasent yn llofruddion."
Cochodd Meistres Delyth fel rhosyn Mehefin pan glywodd y fath eiriau canmoliaethol o enau distaw y gyrrwr, ac ni ddywedodd air arall hyd nes iddynt gyrraedd y Castell.
Mynnodd yr hen foneddwr ei hebrwng i bresenoldeb ei thad, ac eglurodd iddo yr helynt y buont ynddo, a'r modd yr ataliwyd tywallt gwaed gan ddewrder ei ferch.
"I bwy," gofynnodd y Cwnstabl, yn swrth ac yn sarrug, yr wyf yn ddyledus am ddwyn fy merch adref o fysg y fath ffyliaid penboeth?"
"I Syr Urien Owain, a'i fab Ifor. Ond Meistr Cwnstabl, heblaw y dyhirod a enwyd, nid oedd yno fawr o benboethiaid." "Yn ol fy nhyb i, dyna oedd pawb ohonynt, yn enwedig Wil Wroth a Wat Cradoc. A phe bai Breddyn Kemys wedi llwyddo i roddi bwled neu ddwy trwy eu tafodau gwenwynllyd, buaswn i yn un o'r rhai fuasai yn cyfrif y fath weithred yn wasanaeth i wir grefydd."
"Ofnaf nad wyf yn dy ddeall."
