Arhosodd y ddau ar garreg y drws gan barhau i wenu a chwerthin, nes i Beti, a gwrid y wlad ar ei bochau, ddyfod gyferbyn â hwy.
"Rwy am wilia 'chydig o eiria' gyda chi," ebe'r gweier wrthi, ac ar hyn hi a estynnodd ei basged i Mari, ac a neidiodd i lawr yn ysgafn oddiar gefn ei cheffyl.
Galwyd Mocyn bach drws nesa' i gydio yn y ffrwyn, ac aeth y tri i mewn i'r tŷ, ac yno ym mharlwr bach Mari Jones y clywodd y ddwy fod Lewsyn, nid yn unig yn ddyn rhydd, ond ei fod i'w ddisgwyl yn ol i Fodwigiad unrhyw ddiwrnod bellach.
Yr oedd yn syndod y fath fwynhad a roddai y drychfeddwl o ddychweliad yr alltud i'r hen ŵr. Chwarddai mewn eywair na chlywodd neb ef yn chwerthin o'r blaen, ysgydwodd law a'r merched ddwywaith o leiaf heb yn wybod iddo'i hun, brysiai y gweision a'r morwynion yma ac acw ar negesau na wnaethont erioed cyn hynny, a threfnwyd bob math o baratoiance (ys dywedai efe) ar gyfer dychweliad yr afradlon.
Cyn pen wythnos arall yr oedd swper godidog ym mharlwr Bodwigiad, ac er bod ansawdd y danteithion yn deilwng o unrhyw gwmni pwy bynnag, yr unig rai yno oedd y Sgweier wrth ben y bwrdd, Gruff a Mari un ochr, Lewsyn a Beti yr ochr arall, a Shams, yn barod i helpu yn ol ei arfer, wrth y pen isaf.
Yr oedd pawb yn eu hwyliau goreu, a'r hen Ysgweier felly yn fwy na neb yn adrodd ystori ar ol ystori yn y rhai yr oedd enghreifftiau o blwc a giêm yn lled amlwg o'r dechreu i'r diwedd.
Pan ddechreuodd fyned yn hwyr paratodd y cwmni i ymwasgaru, ac aeth yr "afradlon," fel y mynnai yr hen ŵr alw Lewsyn o hyd, i hebrwng ei gyfeillion hyd at y Lodge.
