Ysgwyd ei phen yn drist a wnaeth hi.
Na," meddai, "ond nid Ryder Crutch ydi nhad i. Roedd o'n dda ag yn ffeind, ag yn arfer 'y nghario i yn i freichiau pan oeddwn i'n eneth fach. O! Ivor, mi gofia i'r cwbwl pan ddaw 'y ngho-i'n ôl."
"Diolch i Dduw," ebr yntau, a'r dagrau yn ei lais.
"Ond, o ran hynny, mi ddylaswn feddwl o'r dechrau na allai ellyll fel Ryder Crutch ddim bod yn dad i'r eneth hardd a thyner hon.
"Mae-o'n ddrwg ofnadwy," ebr Llio, dan grynu, a gafael yn dynnach yn Bonnard. "Mae gwaed ar i gydwybod-o. O! ydw, mi rydw-i yn gwybod, ag mi gofia i'r cwbwl i gyd; ond dyna fi wedi anghofio popeth eto."
Cuddiodd ei hwyneb ar ei fynwes, a chrynai drosti; tawelodd yntau hi â'i ewyllys gryfach ei hun, a gadawodd i'w meddwl orffwys. Diau na allai toriad gwawr ar ei hysbryd oedi lawer yn hwy.
