Tudalen:Llio Plas y Nos.djvu/102

Prawfddarllenwyd y dudalen hon

13

STORI LLIO

O DDYDD i ddydd gwelai Ivor y niwl yn cilio oddi ar feddwl Llio, a goleuni tyner, gwylaidd deall yn gloywi ei llygaid. Sylwodd ei bod yn araf yn dyfod yn ymwybodol o'i gariad tuag ati, ac yn llai plentynnaidd yn ei ffordd o'i gyfarfod. Weithiau, ac ef yn craffu arni, gwridai'n goch, a chrynai pan gusanai ei grudd. Nid annhebyg y buasai meddygon yn methu ei hedfryd; eto, fe lwyddai cariad.

Ceisiodd ddwywaith neu dair arwain ei meddwl at achos ei gwallgofrwydd; ond âi'n fwy dryslyd a dychrynedig wrth iddo wneud hynny; siaradai'n ddi-bwynt, agorai ei llygaid yn llydain; a diweddai bob amser drwy ddweud y cofiai pan ddeuai ei synnwyr yn ôl. Barnodd yntau mai doeth oedd gadael i amser gymryd ei gwrs; ac ymgysurodd yn y meddwl na allai'r goleuni bellach fod ymhell, ac y câi wybod y gwir ar fyr o dro. Teimlodd y dylai weled Morgan, pe na bai ond am awr neu ddwy. Felly, un noson, tua naw o'r gloch, dywedodd wrth Llio fod yn rhaid iddo ei gadael dros ysbaid, ac y dychwelai nos drannoeth. Eisteddai hi ar y pryd wrth ei draed, â llyfr ar ei glin.

O'r gorau, Ivor," ebr hi, heb godi ei phen.

"Mae'n gas iawn gen i feddwl am ych gadael, Llio," meddai Bonnard yn ddifrifol. "Tybed y byddwch- chi'n ddiogel?"