"O, byddaf," atebodd Llio, "yn hollol ddiogel. Fydda-i byth bron yn gweld Ryder Crutch; a phetaswn-i'n i weld-o, mi gymera-i arna mod-i fel rown-i o'r blaen. Ond rydw-i'n wahanol rŵan, on'tydw-i, Ivor?
"Ydech, diolch i'r nefoedd, Llio fach. Gwelwch."
Ond ciliodd hi ychydig oddi wrtho, a dodi ei hwyneb ar ei liniau; ceisiodd yntau yn dyner godi ei phen.
"Peidiwch, Ivor," ebr hithau'n isel a gwylaidd, dan gilio ychydig oddi wrtho; " peidiwch, please."
Maddeuwch, f'anwylyd," eb ef. Cododd ar ei draed, a throdd ymaith. Milwaith dedwyddach ganddo ei gweled yn cilio oddi wrtho, nag acenion tyneraf serch gwallgof. Gwell na'i chusanau cariadlon oedd gweled rheswm yn dychwelyd, ac urddas merch yn adfeddiannu gorsedd ei henaid.
Rhaid imi ych gadael-chi rŵan, Llio," eb ef yn dyner. "Nos dawch.
Cododd hithau'n araf, a'r gwrid yn mantellu ei grudd, a'i llygaid gloywon tua'r llawr. Dododd ei fraich amdani; ni omeddai hithau hynny; ond gwridodd yn goch pan gusanodd ei thalcen.
Nos dawch, f'anwylyd," eb ef yn ddistaw.
"Nos dawch," sibrydodd hithau, ond heb ei gusanu na'i gofleidio. Daliodd hi am foment yn ei freichiau; yna aeth allan i'r nos, a'i wyneb tua Hafod Unnos. Du ac unig ac oer oedd y daith heb Llio. Rhaid oedd ei chael wrth ei ochr o hyn allan, onid e, ni byddai bywyd yn werth ei fyw. Ar ei daith unig rhedai llinellau Dafydd ap Gwilym drwy ei feddwl dro ar ôl tro, a dechreuodd eu hadrodd drosodd a throsodd wrtho'i hun:
