Wedi hir eistedd yn ddistaw, cododd ei ben, a llefar- odd, yn ddrylliog ddigon, ond yn bwyllog hefyd:
"Llio anwylaf, be wnaethwn-i heboch-chi ar yr awr ddu yma?"
"Ivor," sibrydodd hithau, "dwedwch-ddaru-chi i ladd-o?
Dychrynai wrth feddwl am y fath beth, a sylweddoli'r gosb a oedd yn ei aros, am weithred a ymddangosai iddi hi mor gyfiawn, er ei hechrysloned. Cyfiawn ac ofnadwy oedd dialedd; ond beth am y canlyniadau?
Crynai'r eneth, ac ymwasgodd yn nes ato yn ei harswyd a'i hofn.
Wrth droi ei wyneb i edrych i'w hwyneb hi, gwelai arswyd yn ei llygaid; gafaelodd yn dynn yn ei dwylaw, a dywedodd:
Nid oes diferyn o'i waed-o ar 'y nwylo, Llio fach; mae'r adyn wedi trengi, ond nid trwy fy llaw i. Ysbeiliodd angau fi o'm dialedd, a f'amddiffyn rhag i ganlyniadau.
Yna eglurodd i Llio holl fanylion yr hanes erch. Goleuai ei llygaid hithau wrth wrando arno; diflan- nodd yr ing, a daeth tawelwch hyderus, dedwydd, i'w hwyneb.
Feder neb felly ddeud mai chi a'i lladdodd-o? O, mae'n dda gen i glywed hynna," a gwnaeth Llio y peth a wnaethai pob merch deilwng o'r enw dan yr amgylchiadau, sef wylo.
"Ngeneth annwyl-i, cymerwch gysur. Rydw i a chithau'n ddiogel."
Ymwasgodd yr eneth ato am foment, ond pan blygodd ef i gusanu ei gwallt gwridodd hyd ei gwddf.
