Nesaodd Morgan ychydig gamau ymlaen, ond safodd Bonnard lle yr oedd yn llonydd; gwasgodd ei ddannedd at ei gilydd, a'i ruddiau llwydion erbyn hyn yn welwon gan deimlad angerddol. Am foment ymddangosai ar fin llewygu, a cholli llywodraeth arno ci hun; ond ag ymdrech ewyllys cawr, meistrolodd ei deimlad, a nesaodd ymlaen at ochr ei gyfaill.
"Mae'n ddigon hawdd mynd i'r ardd," meddai. "Dowch."
"Y fath le prudd a thywyll," ebr Gwynn, fel y disgynnent i lawr y grisiau o'r ffordd at yr hen blas.
Ie, digon tywyll i fod wedi'i staenio â throseddau, a'i lenwi ag ysbrydion-ysbrydion, pe medren-nhw siarad, a ddywedai'r fath stori am y gorffennol ag a ddychrynai galon y cadarn. Y fath ddarlun a fedrechchí ei beintio o'r fan yma, Gwynn! Dyma'r hen lyn unig yma, a'r helyg galarus yn crymu drosto; ni welwyd pelydr haul ar i wyneb marw ers llawer blwyddyn. Wedyn, golau glas cyfrin y nos uwchben, a seren neu ddwy yn y pellter difesur, a muriau duon trymion yr hen blas yng nghysgodion y coed. Gallech rithio arlliwiau a fuasai'n awgrymu cyniweiriad ysbrydion ar y lawnt, ac ni byddai angen chwaneg na'r darlun hwnnw i'ch gosod ar unwaith wrth ochor Turner."
Un uchelgais Gwynn Morgan oedd gwneud enw iddo'i hun fel peintiwr golygfeydd cyfriniol. Credai yn ddiysgog yng nghenhadaeth y Celt yn y gelfyddyd gain o beintio, a bwriadai wneud ei orau i gyflawni dirfawr ddiffyg Cymru yn hyn o beth.
"Da iawn," atebodd, a chwanegodd, gan godi ei ysgwyddau, "ond mae arna-i ofn nad oes gen-i mo'r
