deall paham y cychwynnodd ei hymwelydd gilio oddi wrthi.
Mewn llais isel, mwyn, cynnes a serchog, dechreuodd lefaru:
"Dyma chi wedi dwad o'r diwedd! Rydw-i'n ych nabod-chi ar unwaith! Ond 'dydech chi ddim yn fy nabod i, fuaswn-i'n meddwl. Sut mae hynny? O, rydw-i wedi bod yn disgwyl llawer amdanoch-chi, yn disgwyl, disgwyl, noson ar ôl noson, a chithau byth yn dwad. Ond O, mi wnewch fy achub-i. Mi wnewch chi fy achub-i, on' wnewch-chi?
Ni wyddai Bonnard pa un ai breuddwydio yr oedd ai peidio. Crynai fel deilen; codai dafnau o chwys oer ar ei dalcen a'i ruddiau. Erbyn hyn, dynesasai'r eneth i'w ymyl; ond nid oedd nerth ynddo i symud na llaw na throed oddi ar ei ffordd.
Cododd hithau ei breichiau gwynion, lluniaidd, a phlethodd hwy am ei wddf. Ond nid oer oedd cyffyrddiad ei dwylaw, eithr cynnes a byw; a rhedodd y trydan cyfrin drwy bob giewyn yn ei gorff. Teimlai ei hanadl pur yn goglais ei rudd, a'i swyn ar bob synnwyr. Heb yn wybod iddo'i hun, dododd ei freichiau am y ffurf eiddil, osgeiddig, a ymwasgai ato. Gwyddai'n awr mai dynol oedd y rudd a orffwysai ar ei fynwes, ac mai dynol y galon a gurai ar ei galon ef.
Cododd ei llygaid, a sefydlodd ei golwg ar ei lygaid duon, byw; ac ebr hi, mewn llais dwfn, tawel, bodlon, dieithr:
"Mi ddaethoch yma ata-i mewn breuddwyd o'r blaen; ag mi ddwetsoch y buasech-chi'n dwad i f'achub- i, a bod yn rhaid imi ymddiried ynoch-chi, a'ch caru."
