"Peidiwch â sôn am faddau, Ivor; on' ddaru-mi addo peidio â holi? Ond yn wir, rhaid imi gyfadde 'mod-i'n ysu o eisio gwybod, achos rydech-chi'n ymgladdu mewn mwy o ddirgelwch bob dydd. Ond phoena-i monoch-chi, 'rhen gyfaill, mi ellwch fod yn siŵr o hynny."
"Mi gewch wybod y gwir i gyd ryw ddiwrnod, a hynny, hwyrach, yn gynt nag yr ydech-chi'n disgwyl."
Wedi bod yn ddistaw am rai eiliadau, sylwodd Bonnard:
"Wiw imi feddwl aros yn y lle yma—hynny ydi, yn y pentre yma. Mi fydd yn rhaid imi fynd i'r hen blas bob nos, ag os bydda-i'n mynd a dwad yno o'r pentre, rydw-i'n siŵr o dynnu sylw, ag mi fydd pobol yn gofyn i ble rydw-i'n mynd, a hwyrach yr ân'-nhw i 'ngwylio-i. Rhaid imi gael lle unig yn rhywle i aros, fel y medra-i fynd a dwad heb dynnu sylw."
"Y man y mynnoch-chi, Ivor; dydi-o fawr o wahaniaeth gen i."
"Os cawn-ni le unig felly, mae arna-i ofn y bydd hi'n ddwl dros ben i chi yno, Gwynn."
"Twt, lol, dim o'r fath beth!
'Wel, os ewch-chi i deimlo'n unig ag anhapus, fydd dim i'w wneud ond ichi 'ngadael-i. Rhaid inni gael rhyw fath o fwthyn yn sefyll ar i ben i hun; hwyrach y gallwn-ni gael rhywun o'r pentre yma i weithio am ran o'r dydd inni, ac ymadael gyda'r nos; ag felly mi fydda innau'n rhydd. A fydd dim peryg i neb feddwl bod dim a wnelom ni â Phlas y Nos, faint bynnag o siarad fydd yn yn cylch-ni."
O'r gorau. Mi goda i'r munud yma. Ordrwch
