gwallgo fyddwch-chi am byth. Pam rydech-chi mor aflonydd heddiw? Oes arnoch-chi awydd dengyd?
"O, nag oes. Rhaid imi beidio â gwneud hynny. Rhaid imi aros yma. Y chi sy'n gwybod pam."
Llithrodd trem greulon o amheuaeth aflonydd dros gwysi ei wyneb; a gwyliai ei hwyneb a'i holl ysgog- iadau yn fanwl.
"Rhaid," eb ef, "a wyddoch-chi pam y mae'n rhaid inni aros yma?
Gwibiai ei llygaid yn wyllt i bob congl o'r ystafell, yna ymddangosai fel pe bai'n gwrando. Torrodd "tw- hwi" tylluan yn sydyn a lleddf ar y distawrwydd o'r eiddew wrth y ffenestr. Cododd yr eneth ei bys gwyn i fyny.
"Úst!" sibrydodd; "mae'r tylluanod yn gwybod pob peth. Maen-nhw'n gwybod pam rydw i wedi anghofio; ond mi gofia innau ryw ddiwrnod—ryw ddiwrnod."
"Mi gymera i ofal o hynny," mwmialai'r dyn wrtho ei hunan; ond edrychodd arni braidd yn ddychrynedig, ar ôl geiriau rhyfedd yr eneth.
Llithrodd Llio yn ddistaw ac ysgafn at y ffenestr. Drachefn atseiniodd llais y dylluan tu allan yn glir, yn wylofus a galarus.
"Fflam felltith ffaglo'r hen dderyn 'na! " ebr y dyn rhwng ei ddannedd.
Ar y bwrdd gerllaw yr oedd potel o frandi, a gwydryn wrth ei hochr. Tywalltodd â llaw grynedig ddogn mawr o'r gwirod i'r gwydr, a llyncodd ef fel pedfai'n ddwfr glân.
