"Hefo'ch tad y daethoch-chi yma?"
"Wn-i ddim"; a chwanegodd ag ochenaid: "Am mod-i o ngho rydw-i'n anghofio pethau fel hyn. Be ydi'ch enw-chi?"
"Bonnard."
"Bonnard? On'd enw Ffrengig ydi-o? Nid Ffrancwr ydech chi?"
"Wel, ie, mewn rhan. Ond tydi hynny ddim yn peri ichi ngharu-i'n llai, ydi-o, nghariad-i?
"O, nag ydi," atebodd hithau. "Dydech-chi ddim yn ofni hynny, ydech-chi? Feder dim wneud imi ych caru-chi'n llai."
"Rydw-i'n gobeithio medru bod bob amser yn deilwng o'r fath ymddiried," ebr y dyn ieuanc yn ddifrifol.
"Ag fe wnewch chitha 'y ngharu innau bob amser," ebr Llio, mewn sicrwydd tawel.
"O, gwna, Llio; feder dim newid 'y nghariad i atoch-chi," ebr Bonnard, a seliodd ei eiriau â chusan ar ei thalcen.
"Ond be ydi'ch enw cynta-chi," gofynnodd Llio; "dydw-i ddim yn licio ych galw-chi'n Mr Bonnard." Ivor," atebodd yntau.
"Wel, dyna enw Cymraeg clws, beth bynnag," ebr Llio. "Mae Ivor yn un o'r enwau clysa gen i. A dydech-chi ddim yn Ffrancwr i gyd? Rydech-chi'n dipyn o Gymro?"
Rydw-i'n fwy o Gymro na dim arall, Llio fach; yn enwedig wedi'ch gweld chi."
Bu distawrwydd wedi hyn am rai munudau.
"Ivor," ebr Llio toc; ac O! felysed llythrennau ei
