fflachio yn ei lygaid, a chilwg ffyrnig yn duo ei wyneb tenau:
"Na! Ymddiriedaeth 'y mam ydi'r dialedd yma; a gwaed i chalon hi sy wedi i gysegru. I gyflawni i harch, mi rwygwn-i nghalon o 'mron gerfydd i gwraidd, pe bai eisiau. Ond fe ddaw llewych ar y llwybyr wrth fynd ymlaen, Gwynn; fedra-i ddim aberthu Llio."
Bu ennyd o ddistawrwydd-Gwynn Morgan yn eistedd yn llonydd, ac Ivor Bonnard yn cerdded yn ôl a blaen ar hyd yr ystafell. Cyn hir, dywedodd Morgan:
"Rydech-chi wedi penderfynu mynd i Blas y Nos?" "Ydw."
"Ag felly, ar hyn o bryd, mi arhosa i yma. Efallai y bydd yn dda ichi wrtha-i. Sut bynnag, fedra-i ddim meddwl am fod ymhell oddi wrthoch-chi."
"Wir, rydech-chi'n rhy garedig, Gwynn. Ond fedra-i ddim meddwl am adael ichi fod yn gyfrannog yn 'y ngweithredoedd peryglus i. Dyna pam y cedwais-i bopeth oddi wrthoch-chi ar y cychwyn. Ond wrth imi ych gadael-chi fel hyn yn gyfan gwbwl, rydw-i'n teimlo y dylech-chi gael gwybod lle rydw-i, a pham rydw-i yno."
"Diolch ichi, Ivor, am 'y nhrystio-i. Ond os galla-i fod o ryw help ichi, gadwch imi, er mwyn popeth, wneud hynny.
'Mi wna-i, Gwynn; rydw-i'n addo hynny—cyn. belled ag y mae hynny'n bosib heb ych gosod chi yng ngafael y gyfraith o f'achos i. Ar y pen yna, fedrwchchi mo nhroi-i. Mi gymera-i 'y nhynged yn fy llaw, a chaiff neb syrthio yn 'y nghwymp i."
Adwaenai Gwynn Morgan ei gyfaill yn ddigon da i
