2.A phe dôi'r moroedd dros y byd
Yn genllif garw coch i gyd,
Nes soddi'r bryniau fel o'r blaen;
Mae afon bur i lawenhau
Â'i ffrydiau ddinas Duw'n ddi—drai,
Preswylfa'i saint, a'i babell lân.
3.A Duw sydd yno yn eu plith,
Ni 'sgogir un ohonynt byth;
Fe'u cymorth hwy yn fore iawn:
Y bore byddo mwy na mwy
O bob gwasgfaeon arnynt hwy,
Ceir gweld addewid Duw yn llawn.
William Williams, Pantycelyn
91[1] Cadernid Cyfamod Duw.
10. 10. 10. 10.
1.CYFAMOD hedd, cyfamod cadarn Duw,
Ni syfl o'i le, nid ie a nage yw:
Cyfamod gwir, ni chyfnewidir chwaith;
Er maint eu pla, daw tyrfa i ben eu taith.
2.Cyfamod rhad, o drefniad Un yn Dri,
Hen air y llw a droes yn elw i ni:
Mae'n ddigon cry' i'n codi i fyny'n fyw;
Ei rym o hyd yw holl—gadernyd Duw.
3.Cyfamod cry'—pwy ato ddyry ddim?
Nid byd na bedd all dorri'i ryfedd rym:
Diysgog yw hen arfaeth Duw o hyd;
Nid siglo mae, fel gweinion bethau'r byd.
4.Er llithro i'r llaid, a llygru defaid Duw,
Cyfamod sy i'w codi i fyny'n fyw,
A golchi i gyd eu holl aflendid hwy,
A'u dwyn o'r bedd heb ddim amhuredd mwy.
Edward Jones, Maes y Plwm
- ↑ Emyn rhif 91, Llyfr Emynau y Methodistiaid Calfinaidd a Wesleaidd 1930
