"Wel, ar y fan yma, Llewelyn," ebe Walter yn chwerthinllyd "ddarfu i mi ddim meddwl y buasai'r un ferch dan haul yn gallu effeithio cymaint a hyn arnoch, o herwydd tybiwn bob amser fod eich holl serch at y rhyw fenywaidd yn gydgorphoredig yn Gwen eich chwaer. Ond cerddwch yn mlaen."
"Wel, er fy mawr syndod, ond er fy llawenydd hefyd, pwy welwn yn eistedd ar yr hen setl fawr wrth y tân, ond yr un fenyw fyth. Ymddangosai hithau fel pe wedi synu llawn cymaint wrth fy ail weled inau. Cefais well mantais yn awr i'w holrhain o'i choryn i'w sawdl—i wylio ar ei holl ysgogiadau, ac i wrando ar ei llais. A mwyaf a edrychwn ac a wrandawn, agosach, agosach y teimlwn fy nghalon yn ymlynu wrthi. Nid oedd yn gwybod ond y nesaf peth i ddim am ddull coegaidd y rhan fwyaf o foneddigesau balch y trefi—ni welodd fawr o'r byd, ond cymerodd Natur ddigon o ofal i'w gwneyd yn hynod am ei hawddgarwch, ei graslonrwydd, a'i lledneisrwydd. Plentyn Natur perffaith yw hi."
Wrth i Walter dori ar stori Llewelyn trwy chwerthin am ben ei wresogrwydd yn ei da darlunio, dywedodd yntau gyda mwy o ddyhewyd fyth,
"Oh, pe gwelsech chwi ei gwallt melynwawr—ei llygaid asurliw—ei gwefusau cwrelaidd ei gwddf gwyn—a'i ffurf perffaith! Rhuthrodd llinellau Dafydd ab Gwilym i wallt ei Forfudd, i fy nghof gyda grym.'
"Sut mae y rhein'y?" gofynai Walter, gyda gwên ddichelledig arall.
"Wel, mae'n hawdd i mi eu hadrodd, ond y mae'n ddrwg genyf nas gellwch chwi eu deall; ond pe baech yn medru, chwi a siaradech yn llai bostfawr o feirdd yr Alban, ac yn fwy parchus o feirdd Cymru. Dyma rai o'r llinellau:
Yn gwnfallt, fanwallt, fynwaur,
Yn gangog, frig eurog, aur.
Aur melyn am ewyn môr,
Tresi mân tros ei mynwor:
Bargod haul goruwch brig tón,
Lleuryg euraid, lliw'r goron;
Blodeuog oedd, blaid ag aur,
Brun gwyreiddwallt brig ruddaur.
Canaid ei grudd dan ruddaur,
Cofl aur wen, cyfliw a'r aur;
Eirian rodd arwain ryddaur,
Ar ei phen o raffau aur."
"Wel, gawsoch chwi wybod pwy oedd hi?" gofynai Walter.
