Yr oedd pwysigrwydd Twm Bach yn rhyfeddol y dyddiau hynny. Parodd ei ymweliad ag Allwyn Ddu un prynhawn gynnwrf nid bychan yn y fan honno. Ac yr oedd yn anodd gwybod pa un ai'r feistres ai'r forwyn oedd mewn mwyaf o ffwdan a ffest oherwydd ei ddyfodiad. Ond gwenu a wnâi Twm, ac ail—adrodd. Dyna ddywedodd yr yswain."
Un o ganlyniadau ymweliad Twm oedd llawer o ymgynghori rhwng Einir a'i morwyn, a bu raid i Nanni fynd dan arholiad ar yr un maes droeon y noswaith honno: am brynhawn oedd wedi mynd heibio y siaradent.
"Beth ddywedaist ti gyntaf pan aethost yno, Nanni?"
"Nid wyf yn cofio'n iawn beth ddywedais gyntaf, ond mi ddywedais wrtho am y perygl yr oeddych ynddo."
A ddywedaist ti bod ofn arnaf!"
Na, nid wyf yn meddwl y medrwn ddweud hynny. Ni wyddwn i ddim. Dichon y dwedais bod ofn arnaf fi. Ac yr oedd."
A ddywedaist ti paham yr oeddit yn mynd ato ef yn dy bryder?"
"Naddo. Ond i ba le arall yr awn?"
"Ond ddywedaist ti mo hynny?"
"Naddo."
"Beth ofynnodd o iti gyntaf? A wyt ti'n cofio?"
"Gyntaf? Nac wyf, am wn i. Os na ofynnodd ef imi ai Madam Wen a'm gyrrodd yno."
"Ai dyna ofynnodd ef gyntaf oll?"
"Yn wir, rhag ofn imi ddweud anwiredd nid wyf yn cofio. Ond 'rwyf yn siwr iddo ofyn ai chwi a'm gyrrodd."
"Beth atebaist ti?"
"Dywedais na wyddech chwi ddim am fy nyfod, mwy nag y gwyddech am y perygl oedd yn ymyl."
"A wyt ti'n siwr iti ddywedyd hynny?"
"Ydwyf, yn siwr."
"Beth ddywedodd ef wedyn?"
