"Mi ddof ar unwaith.' Ac mi ddaeth!" "A welaist ti o 'n cychwyn?"
"Aeth heibio i mi ar y ffordd yn gyrru fel y gwynt." Nanni! Cofia dy fod ar dy lw yn awr! Beth a ddywedodd yr yswain wrthyt yn y parciau?"
"Af ar fy llw na ddywedodd o'r un gair ond' Dyma gannwyll fy llygaid i!'"
"Gan olygu Einir Wyn!" meddai hithau'n frysiog, a'r gwrid yn ymdaenu ar ei gruddiau.
"Gan edrych yn drallodus iawn ar Madam Wen!" meddai'r forwyn yn sly.
"Mae'n siwr mai ei gamddeall ddarfu iti, Nanni!"
Na—wnes i ddim camddeall! "
"Nanni! Petawn i 'n peidio â mynd yno yfory, pa esgus a gawn?"
"Wn i am yr un yn y byd!" meddai Nanni'n bendant.
Ac ni wyddai Einir ychwaith.
XVIII
GWYL YR HYDREF
YR oedd rhyw briodoldeb pert mewn cadw gŵyl ar ddydd y nawddsant mewn bro fel Llanfihangel. Nid sant pob plwy a bennai ddydd ei ŵyl gyda'r fath ddoethineb, gan ystyried amgylchiadau tymhorol y rhai oedd o dan ei nodded. Wedi prysurdeb cynhaeaf, ac wedi mis o ddyrnu ar gyfer gaeaf, amheuthun oedd cael gŵyl cyn canol hydref i orffwys ac i ymddifyrru cyn dyfod oer hin Tachwedd.
Ar derfyn tymor da, hawdd oedd llawenhau ac ymdaflu i ysbryd yr ŵyl yn egnïol. Ac os tymor symol a fyddai wedi digwydd, mwyaf yn y byd a fyddai o angen hwyl yr ŵylmabsant er codi'r galon ac er adnewyddu gobaith am dymor gwell flwyddyn wedyn. Nid oedd fawr neb a fedrai wrthsefyll y demtasiwn i fod mewn tymer dda ar ddiwrnod y "glapsant."
