"Taw a lolian, Catrin!" atebodd yr hen ŵr yn ddiamynedd.
Yr eglurhad ar ymddygiad y Milwriad, petasai yr hen bobl yn ddigon o ysgolheigion i'w ddeall, oedd ei fod wedi ceisio'i orau y bore hwnnw dynnu sylw gwŷr y llong, ac wedi methu. Ni chawsai fwy o ystyriaeth ganddynt na phetai blentyn yn chwarae ar y tywod. A chan nad oedd yn awr neb o'r llong wrth law i fwrw llid ar hwnnw, rhaid oedd ei fwrw ar rywun arall.
Daeth ymwelydd arall at ddrws y dafarn yr un prynhawn, gŵr ieuanc glandeg a golygus. Ac er y ffroenai'r Milwriad fel pe bai'r dafarn yn bod er ei fantais neilltuol ef ei hun, ni rusai'r gŵr ieuanc, ac ni thalai'r sylw lleiaf i rodres y milwr. Wedi galw am gwpaned o win eisteddodd yn dawel wrth fwrdd gerllaw, ac ni ddywedodd air, peth a ddigiodd y Cyrnol yn fwy fyth.
Dyn tawel ryfeddol oedd y gŵr ieuanc, neilltuol o hunanfeddiannol. Pe na buasai am bresenoldeb y Milwriad buasai'r hen dafarnwr wedi "tynnu sgwrs arno ers meityn, petasai ond yn unig er mwyn torri ar ddistawrwydd hunan—ddigonol y llanc. Yr oedd yn llencyn glandeg ag eithrio ryw wall dibwys ar un llygad oedd un ai yn llai na'i gymar neu wedi cael damwain yn ddiweddar. Perthynai'n amlwg i fonedd byd. Pan godai ar ei draed yr oedd rhyw hoywder yn ei aelodau a barai i Siôn Ifan feddwl am lanciau'r caban cwffio adeg gwyl mabsant.
Y Milwriad a flinodd gyntaf ar y distawrwydd, a chynigiodd heddwch mewn llestriad o rum Siôn Ifan. Cydsyniodd y llanc, a'i wefus wrth y cwpan gwin. A rhyfedd fel y meddalodd y Milwriad pan ddaeth i ddeall o dipyn i beth fod yno rywun gwell nag ef ei hun.
Pan gododd y gŵr ieuanc gan ddywedyd bod yn rhaid iddo fyned i'w daith, bu agos i'r Cyrnol a syrthio ar ei wddf ac ymbil ar iddo aros ychydig yn hwy mewn
