pawb wedi rhyfeddu," ychwanegai, "ac i Nansi Puw, merch Edward Puw, y mae'r diolch am waith teilwng a gonest."
Yr oedd gruddiau Nansi yn llawn gwrid hapusrwydd wrth gymeradwyaeth ei thad. "Wn i ddim sut i aros i weld gorffen y gwaith," meddai'n gynhyrfus.
"Gwnewch eich hun yn barod, Nansi," ebe'i thad, "nid llwybr mêl fydd i ni prynhawn heddiw; byddwn yn siwr o funudau anodd gyda'r Morusiaid."
"Byddwn, mae'n siwr. Ni fuasai yr un ohonom yn medru colli ffortiwn heb deimlo. Ond dyma Besi a Glenys wedi cyrraedd yn barod. Yr wyf bron marw eisiau dweud y newydd wrthynt, ond gwell fyddai imi aros."
Croesawodd Nansi'r genethod yn gynnes a rhoddodd hwynt i eistedd yn gyfforddus.
"A yw yn wir fod ewyllys wedi ei chanfod?" gofynnai Glenys yn eiddgar.
"Nid oes raid i chwi na Besi boeni dim," ebe Nansi. Ofnai y torrai ei phenderfyniad pe parhai i siarad â hwy yn hir.
Nid cynt oedd y genethod yn eistedd yn gyfforddus na chanodd y gloch. Y ddwy Miss Harris oedd yno y tro hwn, yn eu gynnau sidan du. Ychydig wedi hynny cyrhaeddodd William a Lewis Ifans, dau nai Joseff Dafis.
"Y mae pawb yma'n awr oddigerth y Morusiaid,' ebe Mr. Puw, "gwell aros ychydig i edrych a ddeuant.'
Nid oedd angen aros cyhyd. Ar hynny canodd y gloch. Aeth Nansi i ateb y drws, a daeth pedwar aelod teulu'r Morusiaid i mewn, yn bur chwyddedig a phwysig. Dilynwyd hwy, fel y proffwydodd Edward Puw, gan gyfreithiwr.
"Paham y galwyd ni yma?" cyfarthai Mrs. Morus ar unwaith gan anelu ei chwestiwn at Mr. Puw, a diystyrru pawb arall yn yr ystafell. "A ydych yn ddigon haerllug i honni fod ewyllys arall ar ôl Joseff Dafis?"
