"Felly mae yn ymddangos, Mrs. Morus," atebai Mr. Puw yn gwrtais.
"Lol i gyd, mae'r peth yn wrthun," ebe Mrs. Morus, a'i llais yn codi. "Gwyddoch yn dda, fe wnaeth Joseff Dafis un ewyllys, a gadawodd ei eiddo i gyd i ni wrth gwrs."
Ni ddywedodd William Morus yr un gair. Yr oedd yn ddigon ganddo wylio a gwrando. Eisteddodd yn anniddig wrth ochr y cyfreithiwr oedd gydag ef.
"A fyddwch cystal a chymryd cadair, Mrs. Morus?" gofynnai Mr. Puw, "ac fe ddarllennaf yr ewyllys."
Yr oedd Mrs. Morus yn bur anystwyth yn derbyn ei wahoddiad.
"Fel y gwyddoch i gyd erbyn hyn," dechreuodd Mr. Puw, "cafwyd ail ewyllys o eiddo Joseff Dafis yn Ariandy'r Maes, ym Mhenyberem. Ewyllys braidd yn faith ydyw, ac felly bodlonaf ar ddarllen y rhannau hynny sydd a wnelo â'r sawl sydd yma'n gwrando. Darllennaf y rhannau a wnelont â rhannu'r eiddo yn unig."
Cymerodd Mr. Puw yr ewyllys yn ei law, ac ymhen ychydig dechreuodd ddarllen mewn llais clir.
"Dyma fy ewyllys a'm testament olaf i, Joseff Dafis, Trefaes, sy'n dileu pob ewyllys arall o'm heiddo. Yr wyf yn gadael fy eiddo fel y canlyn:
"I'm ffrindiau a'm cymdogion annwyl, Besi a Glenys Roberts, pum cant o bunnau yr un.
"Fedraf fi ddim credu'r peth," meddai Glenys ddiniwed dros yr ystafell.
"Fedraf finnau ddim deall ychwaith," ebe Mrs. Morus yn ffromllyd.
"I Abigail Owen, am ei charedigrwydd mawr tuag ataf yn fy ngwaeledd, pum cant o bunnau."
Besi dorrodd i mewn ar y darllen y tro hwn, "O yr wyf yn falch," meddai yn llawen.
Methodd Nansi â dal hefyd, ac meddai, "Caiff Miss Owen bob chware teg yn awr.
