Gwen a Phegi eu trwynau wrth ddilyn eu rhieni.
Cyn gynted ag y cauodd y drws ar eu holau, cododd y cyfreithiwr ar ei draed, ac meddai,
"Nid wyf yn credu y poenaf lawer dros golli fy nghwsmeriaid, Mr. Puw." Agorodd y drws a cherddodd allan.
Ac mewn moment yr oedd pawb oedd yn weddill yn yr ystafell wrthi gymaint a allent yn siarad ar draws ei gilydd.
"O, Nansi, prin y medraf goelio fod y peth yn wir," meddai Glenys, "golyga'r arian gymaint i Besi a minnau. Ac i chwi mae'r ddyled i gyd. I chwi mai i ni ddiolch am yr oll. Ond nid ydych eto wedi dweud wrthym sut y cawsoch afael ar yr ewyllys."
Daeth cytgan o erfyn am y stori oddi wrth y gweddill. "Dywedwch wrthym sut y cawsoch yr ewyllys, Nansi." Ac wrth iddynt bwyso cymaint arni, adroddodd Nansi ei hanes. Yr oeddynt yn gwrando'n astud, ac yn arbennig tra'r adroddai Nansi ei hanes yn nwylo'r lladron ger Llyn y Fedwen.
"Fedrwn ni byth ddiolch digon i chwi," ebe Besi. Ac yn ei dull meddylgar trodd at y lleill, "Wedi inni drefnu popeth fe geisiwn ddangos ein gwerthfawrogiad."
Dryswyd Nansi gan dro'r sgwrs i'r cyfeiriad hwn. Y peth diwethaf a ddisgwyliai oedd sôn am wobr iddi hi. Nid oedd y syniad o wobr wedi dod iddi o gwbl. Yn ffodus iddi trodd Mr. Puw y sgwrs i gyfeiriad arall.
"Cofiwch," meddai, "na rydd y Morusiaid yr eiddo i fyny heb ymdrechu'n galed i'w gadw."
"Mae ein hymddiried yn gwbl ynoch chwi," ebe Lewis Ifans yn ffyddiog.
"Gwnaf fy ngorau," ebe Mr. Puw, a gwên ar ei wyneb.
Wedi mynegu eu diolch trosodd a throsodd i Nansi a Mr. Puw am yr hyn a wnaethant trostynt, ymadawodd y perthynasau yn llawen. Y genethod oedd y rhai olaf i fynd.
