Ymhen ysbaid o dawelwch wedi'r ffarwelio â'r naill a'r llall yn brysur gyda'i feddwl ei hun, trodd Mr. Puw at Nansi ac meddai,
"Beth amdani yn awr, Nansi? Beth feddyliwch chwi o'r mater?"
"A welsoch chwi olwg rhyfeddach ar wynebau neb ag a welsoch ar wynebau'r Morusiaid pan ddaethant i ddeall nad oedd dim iddynt?"
"Mae eu dyddiau wedi eu rhifo, Nansi. Ni chodant eu pennau yn hir iawn yn Nhrefaes eto."
"Nhad, yr oeddwn biti braidd dros William Morus. Mae yn rhaid ei fod mewn dyfroedd dyfnion. A welsoch chwi fel y gadawodd yr ystafell yma? Yr oedd fel dyn wedi derbyn ergyd farwol. Yr wyf yn ddiolchgar bod Besi a Glenys yn ddiogel yn awr.
"Yr wyf finnau yn falch iawn hefyd. Genethod hoffus iawn ydyw'r ddwy. Mae'n siwr y byddant am eich anrhegu am a wnaethoch."
"Synnwn i ddim. Wrth gwrs, ni chymeraf arian ganddynt. Ond os cynigiant anrheg imi gwn yn dda beth a ddewisaf."
"Beth fydd hwnnw?"
"Rhaid i chwi aros a gweled," ebe Nansi'n ysgafn, "nid ydynt wedi cynnig dim i mi eto."
Chwarddodd yn galonnog, a chyn i'w thad ofyn ychwaneg iddi yr oedd allan o'r ystafell.
