"Ie, Nansi; gwyddom yn eithaf da nad er mwyn gwobr yr oeddych yn ymdrechu. Ond meddyliwch amdanom ni. Os nad ydych yn barod i'n gadael i ddangos gymaint a garwn arnoch bydd yn siomiant mawr i ni."
"Mewn un ffordd yn unig y cewch ddiolch imi, os mynnwch," ebe Nansi. "Os yr ydych yn benderfynol o roddi rhywbeth i mi, a wyddoch beth hoffwn gael?"
"Beth", meddai Besi a Glenys gyda'i gilydd yn eiddgar.
"Cloc Joseff Dafis," ebe Nansi'n syml. "Carwn gael yr hen gloc i mi fy hun yn gyfangwbl."
"Ai dyna'r oll?" gofynnai Besi'n siomedig drachefn. "Buasem yn falch o roi cant o glociau i chwi pe dymunech hwy."
"Gwna un cloc y tro yn gampus, Besi annwyl," ebe Nansi, "dim ond i'r un hwnnw fod yn gloc Joseff Dafis."
"Beth sydd ar eich pen chwi, Nansi," gofynnai Glenys yn ddifrifol, "nid yw yr hen gloc yn cadw amser heb sốn am ddim arall. Ond os mai dyna eich dymuniad,—bydd y cloc yn eich meddiant yfory."
Trannoeth safai Nansi yn edrych yn syn ar hen gloc Joseff Dafis. Ni fedrai egluro i neb y swyn oedd ynddo iddi hi. Gwyddai er hynny y trysorai drwy ei hoes ef uwchlaw popeth oedd yn ei meddiant. Dygai atgofion poenus, ond dygai yr un pryd atgofion melysaf ei bywyd. Torrwyd ar ei myfyr gan ddyfodiad ei thad i'r ystafell. "A welsoch chwi fy ngwobr, nhad?" gofynnai. Ni atebodd ei thad hi.
"Dowch at y ffenestr am funud, Nansi," meddai. Croesodd Nansi ato, a safodd y ddau fraich ym mraich wrth y ffenestr. Edrychasant allan i'r ffordd.
"Dacw'r modur addewais brynu os llwyddem i ddatrys dirgelwch y cloc," meddai.
Ni cheisiodd Nansi ateb. Yr oedd ei chalon yn rhy lawn.
DIWEDD
