Amneidiodd yr hen wraig ar i Nansi ddynesu ati. "Nid oes dim sicrach. Cofiwch ni welais beth oedd yn yr ewyllys. Un dydd daeth Joseff i mewn, ac eisteddodd yn y gadair siglo yna, a sylwais ar unwaith ei fod yn gynhyrfus. Yr oedd ganddo ddarn o bapur yn ei law. Abigail,' meddai, 'yr wyf wedi gwneud fy ewyllys. Yr wyf wedi twyllo'r twrneiod yna i gyd.' Dywedodd fel yr oedd wedi ei hysgrifennu ei hunan."
"Pa bryd oedd hyn?" gofynnai Nansi.
Arhoswch funud," atebai Abigail yn ystyriol, "nis gallaf gofio'r dyddiad yn hollol. Tua blwyddyn yn ôl, gallaswn gredu. Wrth ddangos yr ewyllys i mi yr oedd yn hawdd gweld y tybiai ei fod wedi gwneud gorchest fawr. Dywedodd yn eglur ei fod wedi darparu gogyfer â mi ynddi. "Wel, Joseff,' meddwn innau wrtho, 'a ydych yn sicr ei bod yn gyfreithiol?' 'Wrth gwrs, mae hi'n gyfreithiol,' meddai yntau, 'dywedodd twrne pur bwysig wrthyf ei bod yn hollol iawn ond cael tystion ohoni'.'
"Pwy ydoedd y tystion?" gofynnai Nansi, "a wyddoch chwi pwy oeddynt?"
"Na, ni ofynnais iddo, ac ni ddywedodd yntau wrthyf. Aeth allan o'r tŷ yma gan fwmian wrtho'i hun a chwerthin am ben rhywbeth oedd yn ei feddwl."
"Onid oes gennych ryw synied beth ddaeth o'r ewyllys?" holai Nansi'n obeithiol.
Gallaswn dybio iddo i chuddio yn rhywle. Cofiaf iddo ddweud rhywbeth am ei rhoi 'lle na chaiff neb mohoni ond drwy awdurdod cyfreithiol.' Ond yn wir, nid oes gennyf syniad yn y byd ymha le y gallai fod yn awr. Efallai iddo ei rhoi i ryw gyfreithiwr.
"Ai dyna'r oll a ddywedodd?" gofynnai Nansi'n dosturiol.
"Choeliaf fi byth na ddywedodd rywbeth arall, rhywbeth am yr hyn fwriadai wneud â'r ewyllys, ond ni fedraf yn fy myw gofio beth ydoedd."
"Teimlai Nansi bod datrys y broblem yn ymyl, ac
