Ond sut i fynd i dŷ'r Morusiaid; dyna'r broblem? "Prin y medraf ddringo drwy'r ffenestr," gwenai Nansi, "er y buaswn wrth fy modd yn gwneud hynny. Os talaf ymweliad â hwy byddant yn sicr o fy amau. Ni fûm yno ers blynyddoedd, a gŵyr Gwen yn rhy dda fod gennyf ddiddordeb yn yr ewyllys. Rhaid imi gael esgus cryf iawn i alw yno heb orfod deffro eu amheuon." Daeth Nansi i ben ei siwrnai heb yn wybod iddi. Cychwynnodd adref â'i gwynt yn ei dwrn. Ond nid oedd wedi cerdded canllath pan ddaeth llais o'i hôl,
"Helo, Nansi." Eurona Lloyd oedd yno'n galw arni. "Lle'r ydych yn cadw'n awr, Nansi? Ni welais mohonoch ers dyddiau lawer."
"Bûm yn hynod brysur, Rona," ebe Nansi'n siriol. Yr oedd yn falch iawn o weled ei ffrind, a theimlai heddiw yn falchach o'i gweld nag erioed. "Dowch adref gyda mi. Gwnawn i fyny am yr amser gollasom. Mae arnaf eisiau siarad a siarad â chwi."
"Mae'n ddrwg gennyf, Nansi, ond ni allaf ddod gyda chwi heddiw. Yr wyf yn ceisio gwerthu'r tocynau yma at gyfarfod côr yr Urdd ym mis Medi. A ydych chwi wedi gwerthu y rhai gawsoch chwi?"
"Yr wyf wedi gwerthu fy rhai i ers tro," atebai Nansi, "ond mae arnom eisiau tri i'n tŷ ni eto. Dau hanner coron i nhad a minnau ac un swllt i Hannah."
Yr oedd côr adran fawr Trefaes wedi ennill yn Eisteddfod Genedlaethol yr Urdd y flwyddyn honno ac yn cynnal cyngerdd am noson ym Medi, a'r elw yn mynd i ysbyty'r dref.
"Mae'n dda gennyf gael eu gwerthu," meddai Rona, "hoffwn yn fawr gael ymadael â hwynt cyn mynd i wersyll yr Urdd ddydd Sadwrn nesaf.'
Yn ei diddordeb a'i phenbleth ynghylch yr ewyllys yr oedd y gwersyll wedi diflannu'n hollol o gof Nansi. Yn awr sylweddolodd mor agos oedd yr amser.
"Faint o docynau sydd gennych heb eu gwerthu, Rona?" gofynnai.
