"Ffrïo mae hi rwan beth bynnag," medde fi, gan gipio'r sospon oddiar y tân, oedd wedi sychu'n lân, a'r iâr yn grimstin y tu fewn iddo.
"Ti dim deyd pryd hi dechre berwi," medde hi.
"Do," medde finne, ond wedi edrych ar y papur mi weles fy nghamgymeriad.
Wrth weld Isaac yn crio, a minne'n welw, mae'n debyg,—"Hidiwch befo," medde hi, "Mi wedi dwad â tun corn bîff, ni cael hwnnw i cinio a swper. A wedi swper, canu wedyn. Mai Diar, canu i Anti Laura."
Wel, fedrai ddim canu, ac mi spwyliodd hynny weddill y diwrnod i mi.
Cawsom y corn bîff, a chacenne mae nhad yn alw yn gacenne gwynt a dim. Wedi i'r gath olchi'r llestri swper, aeth Anti â ni at y piano. Mi gafodd Isaac ei ddyrnu o am dipyn, er mwyn ei dawelu. A dene Anti'n dechre. Chlywsoch chi rotsiwn beth, mor ardderchog oedd hi. Roedd dawnsio'n rhedeg i lawr eich asgwrn cefn, fel dŵr oer, ac i'ch sodle er eich gwaetha.
"Mai Diar," medde hi, "chi canu."
"Fedrai ddim," medde fi.
"Medrwch, medrwch," medde hi, tan fy nghusannu, "pawb yn medru canu."
Fedrwn i ddim ond "Tôn y Botel," a honno ddim ond ar un gân. Mae Tomos y Felin wedi ei dysgu i ni ar "Llanfairpwyllgwyngyll." Mi ofynnes i Tomos ei rhoi i lawr i mi, a dyma hi:—
