Dal i siarad yn ddiddiwedd yr oedd ei thad a Huw.
"Ydech chi yn leicio mafon duon?" medde fi wedyn toc, gan fod eidïa newydd wedi fy nharo i.
"Ydw," medde hithe'n ddihidio. Wedi ei siomi'r tro cynta yr oedd hi, mae'n debyg.
"Mi wn i ymhle y mae'r rhai gore yn y wlad pan ddaw hi'n amser," medde fi.
"Ymhle?" medde hithe.
"Yn y fan acw, yn Sgubor Robert Green," medde finne, "ond eu bod nhw'n anodd i'w cael, ac am hynny, 'chydig o'r bechgyn sy'n mynd yno."
"O!" medde hithe, fel tase hi ddim yn gwrando. Ond roeddwn i'n rhyw ddechre ennill nerth erbyn hyn,—
"Mi a i yno i nol rhai i chi, os leiciwch chi," medde fi, dipyn yn fwy swil, o achos mi sylwes yn sydyn ei bod yn goleuo'n gyflym.
"Olreit," medde hithe, wedi swilio braidd ei hun.
"Ddowch chi efo fi?" medde fi, dan fy llais.
"Olreit," medde hithe yn yr un dôn.
Ar hyn mi welai Huw rywun yn dwad at y ffynnon, a dene fo a finne adre un ffordd, a Jinny Williams a'i thad y ffordd arall.
Wel, yn wir, wyddwn i ddim ar draed pwy oeddwn i'n cerdded. Ac ni fedrwn feddwl mynd i'r ysgol bore drannoeth heb goler,—
"Mam," medde fi, y bore hwnnw, "hwyrach fod yr inspector yn dwad i'r ysgol heddyw, ac y mae eisio i bawb fod yn deidi. Fase hi ddim yn well i mi fynd yno mewn coler?"
Mi drychodd mam arnai, fel taswn i ddim yn gall,—"Coler!" medde hi, "bedi dy feddwl di,—wyt ti'n mwydro?"
