"Pnawn da," medde Janet, a dene'r gair cynta ddaeth dros ei gwefuse hi.
"Y drwg ydi," medde William ar ol mynd allan, "na neiff pobol ddim gadael iti fod yn ddiymhongar efo nhw. Mi chwaraeodd Janet a minne lawer efo'n gilydd ers talwm. A dene fi wedi trio bod yn ddiymhongar efo hi, ond chai ddim."
Y lle nesa oedd tŷ Leisa nghneither. Pan aethom ni at y drws, dene hi'n gweiddi cyn inni guro, "Helo'r hen William, tyrd i mewn, a chofia paid ag actio'r dyn mawr yma. Os wyt ti wedi bod yn y coleg, mi fu yno rai o dy flaen di. Pwy ydi'r rhein sydd efo ti?—Wmffre a Nedw, y ddau hogyn gwaetha yn y wlad. Be ddyliet ti o mhlant i?—mae ma naw. Mae John yma wedi brifo'i law, ac wedi mynd at Marged Evans y Foel i'w phwltrisio hi," ac felly ymlaen. Daeth y cwbwl ene a chwaneg allan yn llinynne ar un gwynt.
"Dyma le da i fod yn ddiymhongar," medde fi wrthyf f'hun. Eisteddasom, a gwrando ar Leisa'n brygowtha fel ene am chwarter awr yn ddi-daw, dan siglo'r crud. Roedd ganddi hithe fabi. Mae'n teulu ni yn un mawr iawn mi wela. Deffrodd y babi, fel y basech yn disgwyl, a dene hithe'n ei godi a'i nyrsio.
"Helo!" medde rhywun o'r tuallan.
"Y cigydd," medde hi. "Hwde hwn am funud, Wil, paid â bod yn sydêt, os wyt ti wedi cael coleg." Taflodd y babi i William, ac allan â hi.
Edrychwn i ac Wmffre'n reit syn, rhag ofn i ninne gael gwaith tebyg, o achos mi welwn ddau neu dri erill yn edrych arnom ni braidd yn big dlawd, heb i'r un ohonyn nhw fod yn fawr mwy na babi.
