HAF-DDYDD YN ERYRI.
O mae Mehefin a'i ddyddiau hir
Ei wybren lâs a'i awyr glir,
Yn ddarn o'r nef i'r meddwl pur.
AR un o'r cyfryw ddyddiau yn "hafaidd fis Fehefin," cychwynais o hen dref Gaernarfon i gyfeiriad y Waen—fawr, gyda'r bwriad o dreulio Sabboth yn Nant Gwynant, ger Beddgelert. Yr oedd y diwrnod yn bobpeth a ellid ei ddymuno—
"One of those heavenly days that cannot die."
Ond tra yn ymdroi yma ac acw i edrych ar deleidion Natur, fe'm goddiweddwyd gan ymdeithydd oedd yn teimlo yn bur gymdeithasgar, gallwn dybied. Yn ystod yr ymgom a ddilynodd, deallais ei fod yn disgwyl arian o'r Chancery. Nid oedd y tywydd braf yn effeithio ond ychydig arno; yr hyn a fuasai yn wir braf ganddo ef a fuasai gweled y ffrwd aur yn dechreu llifo tuag ato. Crybwyllai am ryw ŵr oedd wedi retirio, fel y dywedir, ond wedi gorfod ymaflyd yn ei alwedigaeth drachefn; nid er mwyn elw, ond er mwyn cael rhyw gysur yn y byd sydd yr awrhon. Mae gwneyd arian yn meddu swyn mawr i ddynion; ond pa le y mae y dyn all fyw ar ei arian? Y mae lluaws o'r cyfryw wedi crebachu eu meddyliau yn yr ymdrech i enill cyfoeth; ac wedi myned i neillduaeth, nid oes ganddynt adnoddau cyfaddas i dynu. cysur o honynt. Na, nid drwy arian chwaith y "bydd byw dyn." Hwyrach fod fy nghydymaith yn fwy hapus yn disgwyl yr arian o'r Chancery nag a fyddai ar ol eu cael. Yn y Waen ffarweliais âg ef. Cyn hir cyrhaeddais Bettws Garmon; a bum yn eistedd i ddisgwyl
