yn ffordd Crist o gael heddwch ar y ddaear, a'm bod wedi dal i ddweud hynny.
"A mi roisant chwi yn y carchar am hynny—y cnafon drwg."
Yna aeth i sôn am eu bywyd crwydrol hwythau. "Y tlawd, yw ffrind y tlawd," meddai, "y mae'r ffermwyr bychain yn eithaf caredig; y ffermwyr mawr sydd yn chwibanu ar y cŵn pan welant ni; a sut y buasai arnom ni heb frawdoliaeth ymysg dynion."
Bûm yno wrth y tân am awr neu fwy, a'r nos wedi disgyn o'n hamgylch, a llewyrch y tân coch yn gwrido wynebau'r bechgyn a'r genethod ac yn fflachio ar lygaid y cŵn. Teim lais a dywedais y caraswn ddod gyda hwy ar eu taith. "Ie, dowch yn wir," ebe un o'r bechgyn," a mi ddysgwn ni i chwi ddal cwningod a llyswennod; ac mi ddysgwch chwithau rywbeth i ninnau."
O'r diwedd codais i ffarwelio â'r teulu croesawus. Daeth y lleuad allan yn arianog o gefn cwmwl, ac wrth fy nhraed gwelais ôl troed plentyn yn llwch y ffordd fawr, ac fel fflach teimlais fod y plentyn nefol wrth law, a'm teulu, yn ôl yr ysbryd, wrth ymyl y ffordd. Felly teithiais adref i'r gwersyll yn llawen fel gŵr yn llawn o win newydd.
Ymhen rhyw ddeng mlynedd wedi hyn fe'm gwahoddwyd i annerch Cynhadledd y Cymdeithasau Cenhadol yng Ngholeg Llanbedr. Yr oedd Esgob Tŷ Ddewi yno a nifer o Ganoniaid a phregethwyr, yn frawdol a charedig, ond teimlais rywsut hiraeth am gysegrfan cyfeillach y ffordd fawr, a dihengais o'r gynhadledd a cherdded i'r Bwlch Cefn Sarn ac eisteddais am awr o gymun wrth lecyn gwersyll y Sipsiwn. Yr oedd llwch hen danau'r fforddolion yno o hyd, ac yr oedd tân atgof yn gynnes yn fy nghalon.
