Dyma ni'n mynd! Dyma ni'n mynd! gwaeddai'r morwyr. Gorweddodd y teithwyr yn ol yn eu gwelyau yn anesmwyth eu meddwl. Swn rhaff fawr yr angor yn cael ei dirwyn i fyny a'u deffroisai gan beri braw iddynt. Ond nid hawdd oedd cysgu eto. Symudai'r llong fawr yn ddistaw ac araf i lawr yr afon ac allan i'r sianel. Bob hyn a hyn fflachiai goleu gwyn disglair i'r cabanod drwy'r ffenestri bychain,—chwil—oleuadau oeddent a deflid ar y llong o'r ddau du i'r afon. Yn ol a blaen yn ddistaw ai'r llongau mawrion a bychain a wyliai enau'r afon. Yr oedd y cyfan mor ddieithr ac mor ddiddorol nes i lawer o'r teithwyr ddisgyn o'u gwelyau ac eistedd neu benlinio wrth y ffenestri er mwyn edrych allan.
Felly'r aeth y nos heibio, a phan wawriodd y bore yr oedd y llong yn mynd drwy gulfor Dover. Safai llongau rhyfel mawrion ar bob ochr yn ddistaw, yn wyliadwrus, yn barod. Ychydig bellter oddiyno, yn Ffrainc, yr oedd y gynnau mawrion yn trystio, a deuai'r swn hyd at y culfor fel swn taranau pell. Diwrnod oer, niwliog ydoedd. Eisteddai teithwyr Castell Llanymddyfri" ar y dec â'u cotiau a'u mentyll yn dynn am danynt gan edrych yn hiraethus ar draethau Lloegr ar y gorwel.
Gwaeddodd rhywun, "Dacw Beachy Head"; ymestynnai'r llinell wen hir tuhwnt i'r dyfroedd llwyd.
