Y Llongwr Bach.
FE aeth o'r ty dan gau y ddor,
A throi ei olwg tua'r môr,
Do, do, fe aeth o gam i gam
At fwrdd y llong o dŷ ei fam.
Cychwynnai'r llong yn ara' deg
A'r bachgen serchog, tair—ar—ddeg,
Yn rhodio'r bwrdd o gam i gam
Gan gofio cusan ola'i fam.
'Nol sychu'i lygad a chael gwynt,
A'r llong yn hwylio'i chwrs yn gynt,
Rhyw dyner wên rhwng llon a phrudd,
Chwareuai'n ysgafn ar ei rudd.
Meddyliau fyrdd yr ennyd hon
A wibient drwy ei ieuanc fron,
I addo popeth yn well, well,
Nes cyrraedd i'r gorllewin pell.
O dòn i dòn fe aeth i dir,
I Charleston draw, o'i fordaith hir:
Ac erbyn edrych arno'i hun,
Fe newidiasai'n fawr ei lun.
'Roedd gwynt y môr, a'r haul a'r hin,
Oll wedi 'mroi i'w droi a'i drin,
I'w fam y gyrrai dros y lli,—
"Ni buasech mwy'n f'adnabod i."
Ond nid oedd hyn ond cysgod gwan
O newid mwy oedd ar ei ran,
Lliw angau syrthiodd ar ei wedd,
Nid lliw y byd, ond lliw y bedd.
O Charleston ni ddychwelodd gam,
Ond llythyr ddaeth i dweyd i'w fam
Mai yno'r hunai mwy mewn hedd,
Ei hanwyl fachgen yn ei fedd.
