"A gaf fi ddarn o heidden,
I mi a'r plant rhag angen,—
'Rwy'n farw bron gan oerni a phoen,—
Neu ddarn o groen pytaten?"
"Lle'r oeddit ti, 'r cnaf,
Ar dywydd teg, braf,
Yn lle casglu digon ar hinon yr haf?"
Wel, gyd a'ch cennad, Ewa.
Nid oeddwn i'n segura,
Ond canu'n fwyn mewn rhos—wair tew,
Nes daeth y rhew a'r eira."
"He! felly!—'r neb sy ffoled
A dilyn cerdd a baled,
Yn lle hel trysor yn yr haf,
Drwy dymor gaeaf dawnsied."
Y Dyn a'r Epa.
MEWN gwig yng ngogledd Asia
Ryw fore, meddant hwy,
Neu yng ngwig fawr Mongolia,
Ni waeth pa'r un o'r ddwy,—
Cyfarfu Dyn oedd estron
Ag Epa yn y coed;
Ac aeth y ddau'n gymdeithion
Coedwigol mwyna' 'rioed.
Ryw ddiwrnod, fel yr oedd y ddau,
Y Dyn a'r Epa'n bwyta cnau,
A llus, a mefus gwylltion, yn foreufwyd.
A hithau'n oer, a'r Dyn yn teimlo anwyd,
Fe welai'r Epa'r Dyn
Yn chwythu ar ei fysedd:
Meddyliai ynddo'i hun
Fod hynny'n orchwyl rhyfedd.
