Henu'n ddigêl y'th welir—
Gwywaw rhwng fy nwylaw'n wir!
Nid yw fai, ond gwn dy fod
Rosyn, ar derfyn darfod,—
Edwi oll mae blodau haf,
Gwywaw fal y'min gaeaf.
Tebyg, hawdd iawn y tybiaf,
Yw dyn i'r rhosyn yr haf,—
Gwag einioes a'i gogoniant,
Ewybr iawn heibio yr ânt:—
Yr ieuanc pybyr ëon,
Hardd eu lliw, iraidd a llon,
Er manwl garu mwyniant,
O ddewr oes i ddaear ânt:
Er hynaws bryd a rhinwedd,
Daw'r glân yn fuan i'w fedd.
Diolchgarwch am Anrheg,
sef y Cerbyd gafodd gan ei gyfeillion.
ADFYDIG ac unig wyf,
A nodir egwan ydwyf.
Poed hyn ar derfyn darfod,
I nychu fyth ni chaf fod.
E geir hil y gwyr haelion
Yn fri hardd i'n hen fro hon;
Cyfeillion mwynion eu moes
Rai anwyl im' drwy einioes—
Gyrrant roddion i'm llonni,
Dogn am oes—digon i mi.
Caf hefyd hardd gerbyd gwych
(Haeddai ganiad rwydd geinwych),
Heb wegi mi debygwn,
Cerbyd haf harddaf yw hwn;
