II. YR HAF.
Daw'r pryfaid o'u llaid a'u llwch,
Hen nawdd eu hûn a'u heddwch,
I'w Haf hynt, i ail fywhau,
O'u lleoedd yn bob lliwiau;
Haid o arliw diweir-lan,
Beryl glwys neu berlau glân,
Milionos fel melynaur,
Dymchwel y dom chwilod aur.
Y gloyn byw, glân ei bais,
Oddiamgylch ddaw i ymgais
Yn ei awyr wen, newydd,
Neu a'i draed ar flodau'r dydd.
Cacwn â'i swn unseiniol,
Lunia gylch ymlaen ac ol;
Ei bwysig gaine mewn Bys Coch,"
Chwery pan y'i carcharoch!
Ond gwyliwch nod ei golyn,
Gwna wayw tost trwy gnawd dyn.
Y gwenyn o'u ceginau—a heidiant
Hyd y newydd flodau,
Ar eu mel hynt, er amlhau
Hardd olud eu per ddiliau.
Edrychwn ar ymdrochi,"
Gan fechgyn yn llynn y lli;
Suddant, nofiant yn nwyfus,
Yn ddewr oll ac yn ddi rûs;
Ac ar ddwr y corr o ddyn
Ysgydwa fel pysgodyn.
Chwysu a dyddfu mae dyn,
A'i gadach sych ei gudyn;
Cais gysgodfan dan ryw do,
Rhyw dwyn i wyraw dano;
