"Nag ydw, 'mam; 'rwyf am ei haltro i mi fy hun."
"Hon ene! Be sy arnat ti, dywed, wyt ti'n gwirioni?"
"Hwyrach 'y mod i, wir, mam. Mi wn 'y mod i wedi bod yn ddigon gwirion am lawer o flynyddoedd, ond 'dydi hi ddim yn rhy hwyr i mi drio gwella."
"Am bewt ti'n sôn? 'Dydw i ddim yn dy ddallt di."
"Ddim yn 'y nallt i? ar ôl y peth ddeudodd 'y nhad neithiwr? 'Rydw i, erbyn hyn, yn fy nallt fy hun yn burion—mai Humbug fûm i ar hyd y blynyddoedd, yn rhoi airs i mi fy hun, fel y deudodd 'y nhad. Ond 'dydw i ddim am fod yn Humbug ddim chwaneg. Os geneth dlawd ydw i, fel geneth dlawd 'rydw i am wisgo.'
"Paid â moedro, 'ngeneth bach i. 'Doedd dy dad ddim yn meddwl hanner y pethe 'roedd o'n eu deud neithiwr. 'Roedd o wedi cynhyrfu, wyddost, achos mae gynno fo gimin o bethe ar i feddwl.'
"Bydase fo wedi deud tipyn o'i feddwl i ni yn gynt, mi fase ganddo lai ar ei feddwl. 'Dydw i ddim yn ystyried fod 'nhad wedi bod yn onest efo ni—os bu o'n onest efo rhwfun."
"Susi! rhaid i mi ofyn i ti beidio â siarad fel ene am dy dad—wyddost ti ddim byd am fusnes nac am y profedigaethe y mae dy dad wedi bod ynddynt. Yn wir, erbyn i mi gysidro pethe, mae'n syn gen i sut mae o wedi gallu cadw.'i grefydd. Mae'n rhaid 'i fod o wedi cael help oddi uchod. Ac mor garedig arno fo! yn cadw'r helynt i gyd iddo fo'i hun rhag yn gwneud ni'n anghyfforddus."
Sut bynnag, gwyddom yrwan, 'mam, am ein gwir sefyllfa—gwyddom ein bod wedi'n twyllo'n hunain a thwyllo'n cymdogion—gwyddom ein bod yn dlawd, ac y byddwn yn dlotach yn y man, a 'dydi o ddim ond Humbug i ni ymddangos fel arall. Mae'n well gen i gael deud fy hun wrth bobol ein bod yn dlawd nag iddyn nhw ddeud. wrtha i."
"Dim ffasiwn beth! paid â gwirioni, eneth! Oni ddeudes i nad oedd dy dad ddim yn meddwl hanner y
