PENNOD XXVI
Torri Amod
YR oedd terfyn i amynedd a hirymaros hyd yn oed Marged. Un noson, tra'r oedd ei meistr yn aros yn hwyr yn Nhŷ'n yr Ardd, a'r nos i Marged—nid i Enoc—yn ymddangos yn hir a thrymaidd a digysur, penderfynodd yn ei meddwl y siaradai â'i meistr pan ddeuai gartref, oblegid yr oedd hi wedi blino ar fyw fel hyn, a gwnaeth ddiofryd y mynnai ddealltwriaeth glir ar y mater. Ac wedi i Marged benderfynu ar rywbeth, dyna oedd i fod heb ail siarad. Mae'n wir y teimlai hi ei bod yn cymryd cam pwysig, a phan glywodd hi ei meistr yn canu'r gloch, pe buasai gan Marged nerfau, buasai'n teimlo oddi wrthynt, ond gan na feddai hi bethau felly, y peth tebycaf y gallai hi gymharu ei theimlad iddo oedd ei theimlad pan fyddai ambell ddiwrnod yn methu pen—derfynu pa un ai pobi ai golchi a wnâi. Cyn gynted ag y daeth Enoc i'r tŷ canfu nad oedd Marged yn edrych lawn mor fywiog ag arfer, a thybiodd ei bod wedi hepian yn drymach na chyffredin, a'i bod heb ddeffro yn hollol. Am unwaith, er mawr ryfeddod i Enoc, ni ofynnodd Marged "pa fodd yr oedd y gwaith mein yn dyfod ymlaen," ond gyda'i fod ef wedi tynnu ei esgidiau, a hithau wedi estyn ei slipars iddo, edrychodd Marged ym myw llygad Enoc gyda chymaint o ddifrifwch nes ei atgofio am ei hen ffyrnigrwydd, ac ebe hi:
Wel, mistar, be ydech chi'n meddwl 'i 'neud?"
Edrychodd Enoc am foment braidd yn yswil, a meddyliodd fod Marged, o'r diwedd, yn mynd' i sôn am Miss Trefor. Nid annifyr oedd hynny ganddo, ac ebe fe, gyda gwên ar ei wyneb: "At be'r ydech chi'n cyfeirio, Marged?"
"At be'r ydw i'n cyfeirio?" ebe Marged, "ond wyddoch chi o'r gore at be'r ydw i'n cyfeirio. Isio gwbod sy arna i be 'dech chi'n feddwl 'neud, achos y mae'n bryd i chi neud rhwbeth."
