"'Rydech chi'n deud y gwir, Mr. Jones," ebe Enoc, ac mae'n rhaid i mi geisio, er y bydd yn anodd, bod yn fwy o fistar. 'Rydw i wedi dioddef mwy nag a goeliech chi, a mae hithe wedi mynd yn hy arna i."
"Mi ddof i mewn yrwan ac yn y man," ebe Jones, "megis i edrych fydd popeth yn mynd ymlaen yn iawn, mi gedwith hynny hi danodd."
Pan oedd Jones yn llefaru'r geiriau olaf gwelai Enoc forwyn Ty'n yr Ardd yn croesi'r heol at ei ddrws a nodyn yn ei llaw, ac wedi gofyn i Jones ei esgusodi am foment, rhedodd Enoc i'r drws, gan guddio ei lygaid â'i law rhag i Kit weled y cleisiau, i dderbyn y nodyn, a dychwelodd yn y funud. Wedi agor y nodyn a'i ddarllen iddo ef ei hun, ebe Enoc:
"Wel, dyma hi eto!"
"Beth sydd yrwan, Mr. Huws? ychwaneg o brofedigaethau? "ebe Jones.
"Ie," ebe Enoc yn alaethus, "gwahoddiad oddi wrth Mrs. Trefor i fynd yno i swper heno i gyfarfod â'r gweinidog, a sut y medra i fynd â dau lygad du gen i? Yr ydw i'n anlwcus—fu neb erioed mor anlwcus!"
"Fe ellwch fynd yno yn ddigon hawdd," ebe Jones. "A oes gynnoch chi biff heb ei gwcio yn y tŷ?"
Oes, 'rwy'n meddwl," ebe Enoc.
"O'r gore," ebe Jones. "Mi wn na ddaru chi gysgu fawr neithiwr, ac wedi i chi gael eich brecwast, torrwch ddau ddarn o biff cul, ac ewch i'ch gwely—mi fedr y llanciau yn y siop 'neud heboch yn burion—a rhowch un darn ar bob llygad, ac arhoswch yn eich gwely dan ganol dydd—ie, hyd ddau o'r gloch—ac os medrwch chi gysgu, gore oll. Erbyn un neu ddau o'r gloch, mi gewch y bydd y cleisiau duon dan eich llygad wedi diflannu'n lân, ac erbyn yr amser y bydd eisiau i chi fynd i Dy'n yr Ardd, mi fyddwch yn all right. Rhag gwastraffu, bydd y biff yn burion cinio i'r gath wedyn."
