PENNOD XXXI
Breuddwyd Enoc Huws
BWYTAODD Enoc ei frecwest mewn distawrwydd. Edrychai Marged yn swrth, diynni, a digalon, fel pe buasai wedi tynnu ei pherfedd allan, neu fel cath wedi hanner ei lladd. A pha ryfedd? Yr oedd y gobaith hapus yr oedd hi wedi ei fynwesu ers llawer dydd, sef y câi hi fod yn feistres yn Siop y Groes, ac y gelwid hi yn "Mrs. Huws," wedi ei lofruddio. Ac nid hynny yn unig, ond yr oedd hi wedi ei bygwth a'i thrin yn enbyd gan blismon, oedd bellach i'w gwylio a'i chadw mewn trefn. Yn wir, ystyriai Marged na fu ond y dim iddi hi gael ei chymryd i'r carchar. Yr oedd ei hwyneb yn fudr gan ôl crio, ac nid oedd wedi crio o'r blaen er yr adeg y bu farw ei mam, a dim ond ychydig y pryd hwnnw, ac ni fuasai wedi crio o gwbl, oni bai ei bod yn credu bod crio yn gweddu i'r amgylchiad. Nid oedd colli ei mam yn ddim yn ei golwg o'i gymharu â cholli'r gobaith am briodi ei meistr. Nid oedd wahaniaeth ganddi bellach pa un ai byw ai marw a wnâi. Ar ôl y gurfa a gawsai gan Jones y plismon, a thra'r oedd Jones ac Enoc yn ymddiddan yn y parlwr, nid unwaith na dwy—waith y meddyliodd hi am Boas, y conductor. Da iddi, meddyliai Marged, pe buasai wedi ffafrio edrychiadau Boas. Teimlai yn awr yn sicrach nag erioed, wedi i Enoc ei edliw iddi, fod Boas yn meddwl rhywbeth amdani pan edrychai mor fynych arni. Druan oedd Marged! Y rheswm fod Boas yn troi ei lygaid mor fynych ar Marged yn y côr oedd ei bod yn discordio mor ddychrynllyd, a mynych y dywedodd Boas wrth y ferch flaen yn y trebl (a briododd ef yn y man): "Jennie, wn i beth i'w feddwl o Marged Parry, mae hi'n gneud nâd lladd mochyn, ac yn andwyo'r canu. 'Dydw i ddim yn licio deud hynny wrthi, a mi liciwn bydae rhai ohonoch chi, os ydi o'n bosibl, yn ei digio, gael iddi gadw draw."
Ni allai Enoc beidio â chanfod ar yr olwg oedd ar Marged ei bod wedi ei thorri i mewn i raddau mawr.
