"Ydi wir," ebe Moses, "'drycha ar yr haul, da ti, mae o fel tase rhywbeth wedi cymyd tamed ohono fo."
Daeth rhyw ofn trostynt. Edrychasant ar ei gilydd, a'r tamaid du o'r haul yn cynhyddu. Aethant yn ôl at y dyn a Shonto heb ddywedyd gair. Erbyn eu cyrraedd yr oedd y lleuad yn llwyd—dywyll, y sêr yn ddisgleiriach nag y buont erioed yn y dydd, a'r haul â'i dri chwarter yn ddu.
Gwenai'r dyn a Shonto'n siriol wrth edrych arnynt yn brysio'n ôl, mewn cymaint benbleth.
"Mae'r nos yn dwad yn ei hôl," ebe Moses, dan ei lais.
"Nag ydi," ebe'r dyn, "wyddoch chi be ydio? —cysgod y ddaear. Mae hi'n ddiffyg ar yr haul.
"Yn y ddaear mae diffyg ar yr haul," ebe Dic.
"Ia," ebe Moses, "ac mae diffyg ar y lleuad yno hefyd."
"Oes," ebe'r dyn," ond diffyg ar yr haul a'r ddaear sydd yma."
"Ar y ddaear?" ebe'r ddau ynghyd, "be ydi diffyg ar y ddaear?"
Canys iddynt hwy, wedi eu halltudio o'r ddaear, yr oedd hi heb na brycheuyn na chrychni, nac ynddi ddiffyg byth yn bod.
"Rwan, 'te," ebe'r dyn, "sbonia iddyn nhw, Shonto."
