Yr oedd rhai Dic, eb ef, wedi nofio, yn rhan o'r cwmwl, i ymyl ei draed; a rhai Moses wedi crwydro y tu ôl i'w ben.
"Aethoch o'r lleuad yn sydyn iawn," ebe'r dyn wrthynt,—" cyn gynted ag y dechreues i bendympian ychydig." Ond nid atebasant air iddo. Ni fedr cwmwl siarad ond pan fo hi'n taranu. Llais y cwmwl yw'r daran. Ac yr oeddynt yn rhy ieuainc i fod wedi dysgu taranu. Pan â cymylau'n hen a thrymllyd y dysgant daranu. Ac yn ôl Shonto'r Coed, nid yw'n wahanol iawn ymysg dynion. Dyna ei wendid ef, bod fyth a hefyd yn cynghori a thynnu gwersi, arwydd arall o henaint.
"A wyddoch chi pam na symudech nac yn ôl nac ymlaen pan oeddech yn y cyfeiriad yma o'r blaen?" eb ef wrthynt dan wenu. Ond nid atebasant air iddo eto, a phrin yr oedd yntau'n disgwyl ateb ganddynt. A phe buasai rhywun dieithr yno credasai ei fod yn dyrysu yn ei synhwyrau,—yn siarad â dau gwmwl.
"Wel," eb ef, "gedwch i mi ddeyd wrthach chi. Y lle y safasoch chi ynddo, a'r lle yr ydech chi ynddo rwan, ydi hanner y ffordd rhwng dylanwad y ddaear arnoch chi, a dylanwad y lleuad. Pan fyddwch chi yma, y mae'r ddaear a'r lleuad yn tynnu'r un faint arnoch chi, ac felly fedrwch chi ddim symud yn ôl nac ymlaen ohonoch eich hunen. Dyma'r Trobwll Mawr."
