Wel, Dic annwyl," ebe Moses. Ac er eu syndod gwelsant eu bod yn clywed ei gilydd yn siarad i'r dim. Edrychasant oddiamgylch yn wyllt, a lle y gwelsant eu hunain ynddo ond yn ymyl y fan y cychwynasant ohoni,—rhwng dau hen glawdd, yn ymyl yr hen dwll tywod, dan gysgod y Wal Newydd, wrth Goed y Tyno. Rhedasant am eu bywyd tua'r Llan, a beth a welent ond y capel yn gannaid oleu, a sŵn hwrê mawr, a churo dwylo, yn dyfod ohono. Rhuthrasant tuag ato, ac i borth y capel â hwy, a heibio i ddau ddyn oedd yno'n gofyn i bawb am docynnau. "Be sy'n bod?" ebe hwy, â'u gwynt yn eu dyrnau.
Yr eneth fach wallt gole a llygad glas acw sy newydd fod yn canu 'O! tyred yn ôl,' ac wedi ennill," ebe rhywun wrthynt, "ac mae'r bobol yn gweiddi, er gwaetha'r beirniad, am ei chael hi i ganu eto."
"Be sy 'ma?" ebe Dic.
"'Dwyt ti ddim yn gwybod mai 'Steddfod sy 'ma," ebe rhywun, yn wyllt a diamynedd.
Yn gweld rhai yno heb wybod dim am y 'Steddfod enwog dechreuodd rhyw lashogiau oedd yn y porth rythu arnynt,—
"Helo, Dic a Moi, y gweilch," ebe un ohonynt, "lle rydech chi wedi bod cyhyd, a phawb yn y wlad yn edrych amdanoch chi?"
Ond ar hyn dyna'r eneth fach ymlaen i ganol y llwyfan drachefn, ac yn canu nes bod y ddau
