"Dyma'r lle y mae teulu Shonto'n dawnsio ar noson loergan lleuad," ebe'r dyn,—" mae nhw'n dwad allan i roi croeso i mi yr adeg honno. Ond rhaid i ni gymryd gofal."
Yna rhoddodd y wich fach fwyaf annaearol. A dyna'r coed yn ferw, a Thylwyth Teg yn heidio o'u hamgylch. Yn eu harwain yr oedd yr hen ddyn bach tebycaf i'r dyn o'r lleuad a welsoch erioed.
Dyma 'mrawd,—Shonto'r Coed," ebe'r dyn o'r lleuad wrth y bechgyn dychrynedig, a dywedodd wrth ei frawd fod y bechgyn am ddyfod yn ôl gydag ef i'r lleuad. Eithr y geiriau "Seiat " ac "adnod" oedd fwyaf ar feddwl dyn y lleuad o hyd. A chyn i Shonto gael siarad,—
"Shonto," eb ef, wyddost ti oes ene Seiat neu adnode yn y coed yma?"
Ni chlywodd Shonto erioed mo'r enwau, ond nid oedd am gyfaddef ei anwybodaeth, canys caiff brenin y Tylwyth Teg y gair o fod y doethaf a'r mwyaf gwybodus yn y byd.
"Nag oes, Rhys," eb ef, gan edrych yn ddoeth. "Weles i run ohonyn nhw ers blynyddoedd. Y Seiat ola y deuthon ni ar ei thraws hi 'roedd hi'n gorwedd dan hen bren derw, wedi marw o eisio bwyd. Ac am yr adnod ola welson ni, saethodd un o'r Tylwyth Teg hi pan oedd hi'n rhedeg ar ôl rhyw fachgen bach a âi drwy'r coed yma ryw fin nos. Welson ni byth yr un arall." Edrychodd dyn y lleuad yn syn, a dyryslyd.
