ato'i hun fel y peidiodd â'i wylo cyn i'r un o'r ddau arall wybod mai oddiwrtho ef y daeth.
Safodd y tri, dyn y lleuad a Moses wedi fferru gan fraw.
"Ochenaid rhywbeth byw oedd nene,' ebe dyn y lleuad, "a wyddwn i ddim bod ene ddim byw ar y lleuad ond fi." Gwrandawsant drachefn, ond ni chlywsant ochenaid wedyn. Ac ni ŵyr neb hyd heddyw ddim amdani ond Dic ei hun. Eithr ychwanega at ddiddordeb stori Moses, wrth adrodd hanes ei daith i'r lleuad, pan sonia am y creadur dychrynllyd oedd yn ochneidio yn yr agen, na wyddai hyd yn oed dyn y lleuad ei hun ddim amdano.
Wedi tewi o'r ochenaid, dyna'r sŵn mwyaf dychrynllyd yn disgyn ar eu clyw wedyn. Ac er mai sŵn dychrynllyd ydoedd, yr oeddynt bron neidio gan lawenydd, oherwydd tybiai eu bod wedi dyfod o hyd i awyr, ac y gallent anadlu a chlywed ei gilydd bellach. A medrai Dic ollwng dwylo'r hen ddyn a Moses i daflu ei ddagrau ymaith.
"Be sy'n bod, ac ymhle yr yden ni?" ebe Moses. Yr oedd Dic yn rhy brysur yn ceisio ei lywodraethu ei hun i ddywedyd dim.
"Arhoswch dipyn bach i chi gymryd y'ch gwynt ar ôl dwad o hyd i beth," ebe dyn y lleuad. Gwelent ei gilydd gynt, ond ni allent glywed ei gilydd, clywent ei gilydd yn awr, ond ni allent weled ei gilydd.
