blewog, daeth Odyseus ei hun. Hwn oedd hoff anifail y cawr a dechreuodd siarad wrtho gan roi ei ddwylo mawr ar ei gefn.
"A oes rhywbeth yn bod arnat tithau hefyd, fy hwrdd annwyl, fel dy feistr? Fel rheol, ti yw'r cyntaf yn gadael yr ogof, y cyntaf i bori'r gwair ac i yfed o'r afonig. Ond heddiw dyma ti yn olaf un. Ai tosturio dros dy feistr yr wyt ti?"
Yna, heb ddychmygu bod Odyseus yn hongian dano, gadawodd i'r hwrdd fynd allan.
Yn rhydd unwaith eto, brysiodd y Groegiaid i lawr i'r môr, gan yrru llawer o anifeiliaid gorau Polyffemus o'u blaen i'r llong. Rhwyfasant ar frys allan i'r môr, ac yna safodd Odyseus ar flaen y llong gan weiddi â llais uchel:
"Polyffemus, yr anghenfil, cawsom ddial arnat am ladd a bwyta'n cyfeillion. Am weithred mor ofnadwy, cefaist dâl y duwiau."
Pan glywodd y geiriau yr oedd Polyffemus fel creadur cynddeiriog. Torrodd frig y bryn i ffwrdd gan ei hyrddio i'r môr i gyfeiriad y llais. Disgynnodd yn agos iawn i'r llong gan godi tonnau mawr a'i gyrodd hi'n ôl eto i'r tir. A pholyn hir gwthiodd Odyseus y llong unwaith eto o'r lan, a thynnodd y morwyr am eu bywyd yn y rhwyfau.
Ymhell allan yn y môr, ni fedrai Odyseus ymatal rhag herio'r cawr unwaith eto, er i'w gyfeillion erfyn yn daer arno i beidio.
